داستانهای برتر

داستان " قصر صدف "
نوشته‌ی: شاهین بهرامی 

💎دو سالی می‌شد که میترا از کامیار بی‌خبر بود. 
بعد از سه سال آشنایی و دوستی، اصلا نفهمید چطور یک شب کامیار برای همیشه او را رها کرد و رفت
آنها کلی برنامه برای آینده‌ی‌شان داشتند.
رویاهای مشترکی که یک شبه دود شدند و به فنا رفتند.
از آن شب لعنتی میترا دیگر آدم سابق نشد و انگار فقط به اجبار نفس می‌کشید ولی زندگی نمی‌کرد.
کارش را که رقص در یک ارکستر عروسی بود به خاطر وخامت حالش رها کرده و خانه‌نشین شده بود.
 تا این که به اصرار و اجبار خواهرش به روانپزشک رفت و پس از مصرف کلی دارو کمی بهتر شد و به توصیه پزشکش مجدد به سرکارش بازگشت.
در نبود او خواننده‌ی اصلی ارکستر تغییر کرده و پسر جوانِ زیبا رو و خوش صدایی به نام آرتوش که ارمنی بود، جای خواننده‌ی قبلی را گرفته بود.
آرتوش جوان بسیار خوب و مودب و سربزیری بود، با موهای بور و لخت که گاهی جلوی چشمهای آبیش را می‌گرفتند.
کم کم صمیمیت دوستانه‌ای بین میترا و آرتورش حاکم شد.
 بطوری که یکبار در حین استراحت بین کار میترا در جواب آرتورش که پرسیده بود غم پنهان در چشم‌هایت برای چیست، سفره‌ی دلش را باز کرد و تمام آنچه بین او و کامیار گذشته بود را مو به مو تعریف کرد.
به پایانِ تعریف کردنِ غصه‌ی زندگیش که رسید، ناگهان بغض آرتورش ترکید و مثل ابر پاییزی شروع به گریستن کرد.
میترا که هاج و واج مانده بود خطاب به آرتوش گفت:
-وای ببخشید، اصلا نمی‌خواستم با تعریف کردن جریان زندگیم ناراحتت کنم. فقط چون تو رو یه دوست خوب و محرم اسرار خودم میدونم، گفتم برات درد‌و‌دل کنم تا بلکه کمی سبک بشم‌.
آرتوش که به شدت در تلاش بود تا جلوی بارش احساساتش را بگیرید، بریده بریده در پاسخ گفت:
-نه نه، تو اصلا کار بدی نکردی که بخوای بابتش عذرخواهی کنی، راستش مشکل از منه میترا. داستان زندگی تو باعث شد من یادِ زندگی تلخ خودم بیفتم و این جوری از خود بیخود بشم‌. 
میترا میدونم کنجکاوت کردم ولی قول میدم منم یه روز همه‌چی رو برات تعریف کنم.
 مدتی گذشت و بلاخره آن روز رسید و آرتوش این گونه به سخن آمد:
- میدونی میترا، گاهی آدم میمونه که چقدر قصه‌های زندگی میتونن شبیه هم باشن. راستش منم یه زمانی سخت عاشق یه دختر خوش قد و بالا و خیلی خوشگل به اسم رویا شدم.
اون واسه من واقعا مثه یه خواب و رویا بود.
اون دختر همسایه‌مون بود، خونه‌شون فقط چند تا در با خونه‌ی ما فاصله داشت‌.
تو همین رفت و آمدهای معمول همو چند بار دیدیم و یه بار اتفاقی سر این که ماشینش روشن نمی‌شد به کمکش رفتم و این باب آشنایی بیشتر ما شد.
خلاصه‌اش می‌کنم برات میترا، نمی‌خوام سرت رو درد بیارم. همه‌چی بین منو‌ رویا عالی و رویایی پیش رفت. حسابی عاشق هم شده بودیم و قرار خواستگاری هم...
به اینجا که رسید باز اشکهای آرتوش از گوشه‌ی چشمهایش روان شد و نتوانست ادامه دهد.
میترا لیوانی آب به دستش داد. کمی بعد آرتوش آرام‌تر شد، آه بلندی کشید و ادامه داد:
-با خانواده رفتم خواستگاری رویا
اونم با چه ذوق و شوقی ولی خانواده‌‌اش موافقت نکردن و هر چی منو، خانواده‌‌مو، خوده رویا و واسطه‌‌ها اصرار کردن به جایی نرسید.
-آخی، مشکل چی بود آخه؟
این را میترا پرسید و آرتوش در حالی که به نقطه‌ی نامعلومی خیره شده بود در پاسخ فقط به گفتن یک جمله بسنده کرد.
- تفاوت دینی و مذهبی!
میترا مجدد پرسید:
-بعدش چه اتفاقی افتاد؟
آرتوش در حالی که سرش را پایین انداخته بود پاسخ داد:
- هیچی، چند وقت بعد اونا از محله‌ی ما رفتن، در واقع پدر و مادرش برای این که رویا دیگه منو‌ نبینه و منو برای همیشه فراموش کنه اونو به یه جای نامعلوم بردن و بعدشم دیگه هیچوقت رویام رو ندیدم. میدونی میترا یاده چی افتادم؟
میترا کنجکاوانه پرسید:
-یاد چی؟
و آرتوش در جواب گفت:
-یاد روزی افتادم  که با رویا  رفته بودیم  کنار دریا، اونجا رویا مشغول جمع کردن صدف‌‌های ساحل شد و من با همون صدف‌ها براش یه قصر کوچیکی ساختم و بهش گفتم، به امید خدا هر وقت با لباس عروس کنارم وایستی، آهنگ "قصر صدف" رو برات میخونم.
گفتگوی آنها به پایان رسید و حالا هر دو به خاطر درد مشترک خیلی بهتر حال یکدیگر را درک می‌کردند.

💎چند ماه گذشت و تقریبا هر آخر هفته میترا و آرتوش به همراه گروهشان در مجالس عروسی برنامه اجرا می‌کردند.
در یکی از همین شبها وقتی مشغول اجرای برنامه بودن‌‌‌، با ورود عروس و داماد شروع به اجرای آهنگ و رقص مخصوصِ آنها کردند.
کمی بعد و در یک لحظه آرتوش متوجه‌ی میترا شد که از گروه رقص جا مانده و دارد آرام آرام از صحنه خارج می‌شود.
آرتوش از این مسئله متعجب شد ولی چون خودش مشغول اجرای آهنگ و خواندن بود کاری نمی‌توانست بکند‌.
تا این که در اولین وقفه و استراحت سریعا به سراغ میترا رفت تا ببیند چه اتفاقی برای او افتاده.
آرتوش با دیدن میترا که در اتاقِ پشت صحنه به روی تخت افتاده و گریه‌ می‌‌کند، ناراحت و نگران شد.
یکی از خانمهای رقصنده پیش او بود و سعی در کشف علت ناراحتی میترا و کمک به آرام کردنش داشت.
کمی بعد آرتوش هم به او نزدیک شد و پرسید:
-میترا میترا چی شد یهو؟
میترا در حالی که اشک امانش نمی‌داد با صدایی آرام و خفه چند بار تکرار کرد:
-خودشه ، خودشه ، خودشه..‌‌.
آرتوش انگار متوجه‌ی چیزی شده باشد پرسید؟
کامیاره؟ آره؟ داماد کامیاره؟
میترا در حالی که صورتش را به میان بالش فشار می‌داد نامفهوم گفت:
-آره ، آره
عرق سردی بر پیشانی آرتوش نشست و همانجا روی زمین کمی عقب رفت و به دیوار تکیه داد.
در همین حین مدیر ارکستر هم وارد شد و از آرتوش و همکار رقصنده‌ی میترا خواست او را برای ادامه‌ی برنامه متقاعد و آماده کنند.
آرتوش بعد از آن که بر خودش مسلط شد
با میترا شروع به صحبت کرد و تمام توان خودش را گذاشت تا او را در آن زمان کم آماده‌ی پذیرش اتفاق تلخی که افتاده کند.
او رو به میترا کرد و به چشمان خیس او نگریست و گفت:
-قوی باش دختر، تو میتونی، مطمئنم میتونی، حالا پاشو بیا بریم واسه ادامه‌ی برنامه 
میترا با اوقات تلخی در جواب گفت:
هیچ میدونی چی از من میخوای آرتوش؟
تو انتظار داری من بیام تو عروسی عشقم برقصم!!؟
آرتوش با صدایی بلند و آمرانه گفت:
-آره‌، من دقیقا همینو ازت میخوام.
تو باید قبول کنی همه‌چی تموم شده، الانم باید نشون بدی از خوشبختی کامیار خوشحالی، حتی اگه اون سهم تو نشده باشه...
-نه، نه نمی‌تونم، من نمی‌ت....
این را میترا گفت و آرتوش حرفش را قطع کرد و گفت:
-به خاطر من میترا، ازت خواهش می‌کنم 
به خاطر من این کار رو بکن.
میترا بعد از لحظاتی سکوت نگاهی به آرتوش انداخت و با پایین آوردن سرش جواب مثبت به درخواست او داد‌.
لحظاتی بعد آن دو به سرکار خود برگشتند. 
آرتوش میکروفن به دست می‌خواند اما تمام حواسش به میترا بود که با گروه رقص به دور عروس و داماد حلقه زده بودند و مشغول رقص و اجرای حرکات موزون و هماهنگ و تمرین شده بودند.
در همین حین فرصتی شد تا آرتوش نگاه دقیق‌تری به داماد بیندازد و کامیار را که در وصفش از میترا بسیار شنیده بود برانداز کند‌.
کمی که به او دقت کرد دید تمام حرف‌های میترا در مورد او درست بوده و او جوان خوش تیپ و جذابی به نظر می 
‌رسد. 
آرتوش در دلش همچنان برای میترا بسیار ناراحت و غمگین بود و به این مسئله‌ می‌اندیشید که چرا  نباید در چنین شبی میترا عروسِ این جشن باشکوه باشد.
در همین حین داماد با دستانش هر دو دست عروس را گرفت و در حلقه‌ی دختران رقصنده مشغول پیچ و تاب و چرخیدن شد.
آرتوش همچنان مشغول خواندن بود که تازه چشمش به عروس خانم افتاد.
 توریِ روی صورت عروس خانم کنار رفته بود و با داماد حسابی مشغول رقص و خوشحالی و پایکوبی بودند.
آرتوش کمی که در چهره‌ای عروس دقیق‌تر شد، ناگهان تمام سالن که هیچ، حس کرد تمام دنیا دارد به دور سرش می‌چرخد.
چیزی را که می‌دید اصلا باور نمی‌کرد
دوباره و چند باره به صورت عروس نگریست.
بله خودش بود، حتی با وجود آن آرایش غلیظ هم رویا را شناخت که حالا دست در دست کامیار مشغول رقص و خوشحالی بود.
آرتوش تنها شانسی که آورد در همان حین آهنگ به اتمام رسید و او فقط توانست با زحمت فراوان بگوید.
-به افتخار عروس داماد دست قشنگ بزنید که برن سر جاشون مستقر بشن تا ادامه‌ی برنامه رو در خدمتتون باشیم.
حالا این بار میترا  متوجه حالت پریشان آرتوش شد و در فرصت مناسبی جلو رفت و پرسید:
-آرتوش چیزی شده، چرا بهم ریختی؟
نکنه به خاطر من ناراحتی...
آرتوش به زحمت پاسخ داد:
-نه چیزی نیست، خوبم. البته آره خب به خاطر تو که ناراحت هستم.
آرتوش به اتاق پشت صحنه رفت.
درست به همانجایی که میترا بعد از دیدن کامیار رفته بود و به این می‌اندیشید دنیا عجب باز‌یهای بی‌رحمانه و غیر قابل منتظره‌ای دارد.
حالش به شدت بد شده بود و نمی‌توانست این اتفاق را هضم کند.
شوک سخت و عجیبی به او وارد شده بود و به سختی نفس ‌می‌کشید.
اول تصمیم گرفت بی‌سرو‌صدا آنجا را ترک کند.

💎اما وقتی به یاد حرفایی که به میترا زده بود افتاد، از خودش خجالت کشید.
برخاست به دستشویی رفت، آبی به سرو‌صورتش زد. چند دقیقه‌ای با خودش خلوت کرد و چیزهایی زیر لب گفت و در نهایت به سرکارش بازگشت و شروع به خواندن چند ترانه کرد.
یکبار که عروس و داماد به نزدیکی میز دی جی که آرتوش باشد رسیدند، آرتوش از موقعیت استفاده کرد، میکروفن را برداشت و درست در کنار عروس و شانه به شانه‌ی او ایستاد و شروع به خواندن کرد:

تو بیا تا بر قراره دنیا
منو تو به عشق هم بنازیم
مثل ماهی توی آب دریا
واسه هم "قصر صدف"بسازیم
پشت ابرا برسه صدای خنده ما
بره بازم بالاتر نزدیک ستاره ها
تو قلبمون جون بگیره آرزوهاااا

رویا با شنیدن این آهنگ ناگهان به سمت صاحب صدا برگشت و وقتی آرتوش رو درست در کنار خودش دید کم مانده بود از هوش برود. حس عجیبی به او دست داده بود.
شاید انتظار هر اتفاقی را داشت جز آن که آرتوش را در کنار خودش و در حال خواندن ترانه " قصر صدف " آن هم در شب عروسیش با کامیار ببیند.
تمام شیرینی آن شب به کامش تلخ شد و‌ دلش می‌خواست هر چه زودتر جشن تمام شود و از آن وضعیت بد خلاص گردد.
 همچنین از این که آرتوش به نوعی به قولش وفا کرده و این آهنگ را برای او می‌خواند، خجل و شرمسار شده بود.
صحنه‌‌ی بسیار تلخی بود. حتی شاید تلخ‌تر از زمانی که در فیلم کازابلانکا، ریک ( همفری بوگارت ) در ایستگاه قطار نامه‌ی ایلسا لاند ( اینگرید برگمن ) را زیر باران و با چشمانی اشکبار می‌خواند.
در سوی دیگر هم برای لحظاتی نگاه کامیار و میترا بهم گره خورد.
آنجا انگار وضع فرق می‌کرد و کامیار سریع نگاهش را دزدید و خودش را به ندیدن زد و میترا همچنان مشغول تلخ‌ترین رقص عمرش بود.
و آرتوش همچنان با حالت عجیبی بین خنده و گریه می‌خواند...

به من امید میده حرفای شیرینت
گرمی اون بوسه های آتشینت
نمی خوام از گونه هات بریزه اشکی
رو شیار گونه های نازنینت
دوست دارم زنگ صداتو
رنگ خوش رنگ چشاتو
زندگی شیرینه با تو....

ساعتی بعد عروسی به پایان رسید.
همه جا خلوت و نیمه تاریک شد، انگار از ابتدا هم در آنجا هیچ خبری نبوده...
میترا و آرتوش شانه به شانه‌ی هم، آرام و ساکت بدون کوچکترین حرفی به سمت درب خروجی سالن در حرکت بودند.
به جلوی درب که رسیدن، میترا به سمت آرتوش برگشت و با لحنی که هیچ حالت و حسی در آن نبود پرسید:
-رویا بود؟ آره؟ عروس رویا بود؟
آرتوش کمی سرش را بالا آورد و به چشمان میترا نگریست و سرش را به علامت تایید تکان داد.
سپس هر دو در جهت مخالف هم به راه افتادند و در اعماق تاریکی ناپدید شدند.